“شاردینک” فرآیند تقسیم شبکه اتریوم به تعدادی از نواحی است که به “شاردز” معروف است،

که به بسیاری از تراکنش‌ها اجازه می‌دهد همزمان پردازش شوند. الگوریتم اثباتِ کار، به تمام گره‌‌های کامل برای ذخیره داده‌‌های شبکه اتریوم نیاز دارد، و الگوریتمی‌که برای دستیابی به این اتفاق نظر استفاده می‌شود، بسیار محاسباتی است.

با رشد شبکه اتریوم، تراکنش‌‌های بیشتر و تعداد بیشتری از ماینرها گلوگاهی را در سیستم ایجاد کرده‌اند تا توانایی سیستم را برای مقابله با این محدودیت‌ها افزایش دهند.

شاردینگ یکی از راه‌‌های پرداختن به این مسئله است که با توزیع داده‌ها و توابع پردازش تراکنش در میان گره‌‌های مختلف درون شبکه، توانسته بر برخی محدودیت‌ها فائق آید. تمام گره‌ها دیگر نیازی به ذخیره تمام داده‌ها و پردازش تمام تراکنش‌ها ندارد. به جای ساخت این ارتقاء‌ها برای سیستم اتریوم قبلی، اتریوم 2.0 به عنوان یک سیستم جداگانه ایجاد شد که در 2 دسامبر 2020 جایگزین ساختار اصلی شد.

فرض کنید تغییرات اعمال شده توسط اتریوم  2.0 در کاهش مقیاس بندی و بحث سرعت که تاکنون بوجود آمده، موفقیت آمیز است. در این صورت، با بهبود عملکرد اتریوم، احتمالاً تصویب (و بنابراین ارزش آن) افزایش چشمگیری خواهد یافت.